مدیریت تلفیقی آفات در کشاورزی ارگانیک

 ​

مدیریت صحیح آفات، بیماری ها و علف های هرز: استفاده از سموم شیمیایی مصنوعی در کشاورزی ارگانیک مجاز نیست، مگر کاربرد بعضی از ترکیبات معدنی ساده که مورد تایید فدراسیون بین المللی جنبش کشاورزی ارگانیک (IFOAM) قرار گرفته باشد. در کشاورزی ارگانیک از روش های مختلفی برای پیشگیری خسارت یا مبارزه با آفت های کشاورزی استفاده می شود که به آن مدیریت تلفیقی آفات (IPM) گفته می شود.

تاریخچه مدیریت تلفیقی آفات

با کشف و اختراع انواع آفت کش های شیمیایی در قرون اخیر، به شکل گسترده از آنها در حوزه های مختلف و از جمله کشاورزی استفاده شده است.

هرچند استفاده از این مواد در کوتاه مدت باعث کنترل سریع آفات و رشد و توسعه کشاورزی و تولیدات مختلف باغی و زراعی می شد، ولی تأثیرات بلند مدت خطرناکی در محیط زیست می گذاشت و باعث ورود سموم شیمیایی مختلف به محصولات غذایی و چرخه غذایی انسانها می شد.

از دیگر آثار استفاده بیش از حد و کنترل نشده این مواد، ظهور و شیوع آفات جدید و ثانویه و طغیان مجدد آفات بود که از مقاومت ایجان این آفت کش ها ناشی میشد.

برای کاهش استفاده از این آفت کشهای شیمیایی، حذف اثرات نامطلوب آنها بر کشاورزی و مواد غذایی و در عین حال مبارزه مناسب با آفات، جلوگیری از زیانهای اقتصادی آنها و در نتیجه افزایش بازدهی تولید محصولات کشاورزی، از میانه های قرن بیست میلادی موضوع مبارزه و کنترل تلفیقی با آفات مطرح شد و مورد استفاده قرار گرفت.

روش های گوناگون در مدیریت تلفیقی آفات

الف) پیشگیری از آفت

١- جلوگیری از ورود عوامل خسارت زا به داخل مزرعه

​

اولین و مهم ترین گام در کنترل آفات ، بیماری ها و علف های هرز در واحدهای زراعی تولید محصولات ارگانیک، بکارگیری تمهیداتی است که با اجرای آن ها از ورود این عوامل زیان آور به مزرعه، گلخانه و انبار جلوگیری به عمل می آید. این اقدامات شامل: قرنطینه ، بوجاری بذر، مصرف بذر و نهال سالم و تهیه آن از منابع مطمئن، نصب توری روی در و پنجره های گلخانه ها و انبارها ، اطمینان از عاری بودن از عوامل بیماری زا و بذر علف های هرز توسط ماشین آلات و ادوات ، مصرف کودهای پوسیده و … می باشد.

برای خواندن ادامه مطلب مدیریت تلفیقی آفات در کشاورزی ارگانیک کلیک کنید.

کودهای حیوانی در زراعت ارگانیک

 ​

به مجموعه ای از مواد بستری، ادرار و مدفوع گاو، گوسفند، مرغ با هر حیوان دیگری است که از محل نگهداری آنها بدست می آید کودهای حیوانی اطلاق می شود.

در صد مواد غذایی کود حیوانی و کیفیت فیزیکی آن به عواملی مثل نوع حیوان، کیفیت مواد بستری، میزان پوسیدگی کود، تغذیه دام، میزان سدیم و مقدار بذر علفهای هرزه اسپور بیماریها، لارو و تخم حسرات، سن و خاک دارد.

در صد ازت کود گاوی بیشتر از کود گوسفندی و مرغی است. ولی درصد فسفر و پتاسیم کود مرغی از کودهای گاوی و گوسفندی بیشتر است.

درصد مواد غذایی کودها به تغذیه دام بستگی دارد.

مثلا چنانچه جیره غذایی دام از نظر یک عنصر ضعیف باشد، کود حاصله نیز به طریق اولی از نظر آن عنصر ضعیف خواهد بود و یا مثلا هر چه درصد فیبر جیره غذایی بیشتر باشد در صد فیبر مدفوع نیز زیادتر خواهد بود.

فراوانی ترکیبات آلی ازت دار ساده در کود حیوانی تازه بسیار مساله ساز است. تجزیه سریع این مواد سبب آزاد شدن آمونیاک و تجمع آن در مجاورت ریشه ها گشته و موجب مسمومیت گیاه می گردد.

پوسیدگی اولیه کود این مشکل را مرتفع می سازد بهمین جهت هیچ گاه نباید کود حیوانی تازه را به محصول کاشته شده داد.

زیادی املاح در کود نیز می تواند از طریق ایجاد پتانسیل اسمزی و یا مسمومیت مستقیم گیاه مساله ساز باشد.

بنابراین وجود مقدار متعادلی از عناصر غذائی و عدم زیادی عناصری مثل سدیم در کود دامی مطلوب می باشد. کیفیت مواد بستری نیز نقش مهمی در کیفیت و حالت فیزیکی کود حیوانی دارد.

معمولا اصطبل گوسفند فاقد بستر است. بدین لحاظ سرعت تجزیه و پوسیدگی کود گوسفندی زیاد و دوام آن در خاک کمتر از سایر کودها می باشد. کود گوسفندی را کود گرم گویند.

در مرغداری ها بیشتر از خاک اره و در گاو داریدا معمولا از کاد بعنوان مواد بستری استفاده می کنند. سرعت تجزیه و پوسیدگی گاه بیش از خاک اره می باشد. و بالعکس دوام خاک اره در خاک بیش از کار است.

برای خواندن ادامه مطلب کودهای حیوانی در زراعت ارگانیک کلیک کنید.