همه چیز درباره گیاه کتان روغنی

 ​

نام علمی:

.Linum usitaissimum L

تیره:

Linaceae

سالها قبل از میلاد مسیح کتان روغنی در یونان کشت می شده است . کشت این گیاه در اروپا از سال 1805 میلادی به عنوان یک گیاه مهم صنعتی و دارویی آغاز شد .

در اکثر فارماکوپه های معتبر از کتان روغنی به عنوان یک گیاه دارویی یاد شده و خواص درمانی آن مورد بررسی قرار گرفته است . دانه های پودر شده و همچنین روغن حاصل از دانه های کتان مصرف دارویی دارند . از مواد موثره کتان در درمان اگزما ، مرطوب کردن پوستهای خشک و معالجه تورم پوستی استفاده می شود .

روغن مذکور حاوی مقادیر مناسبی ویتامین اف است و از این روغن به عنوان ملین آبسه ها و بعضی ناراحتیهای پوستی استفاده می شود .

کتان روغنی همه ساله در سطوح وسیعی در کشورهای آمریکا ، آرژانتین ، اروگوئه ، هند ، اتریش و مجارستان کشت می شود .

گیاهشناسی

کتان روغنی گیاهی علفی ، یک ساله و متعلق به تیره کتان است . منشا این گیاه غرب مدیترانه گزارش شده است . کتان در 63 درجه عرض شمالی و 50 تا 55 درجه عرض جنوبی می روید . 200 گونه متعلق به جنس کتان شناخته شده است .

گونه اوسی تاتیسیموم دارای دو زیرگونه به نامهای اوسی تاتیسیموم (کتان کنفی) و مدیترانیوم (کتان روغنی) است .

ریشه این گیاه مستقیم و سفید رنگ و کم و بیش منشعب است و طول ریشه متفاوت و بین 100 تا 130 سانتی متر است . ساقه استوانه ای ، مستقیم ، صاف و فاقد کرک است . ارتفاع آن بین 40 تا 50 سانتی متر می باشد و انشعابهای زیادی دارد .

برگها بلند ، نیزه ای شکل به رنگ سبز یا سبز روشن و فاقد دمبرگ است . برگها به طور متناوب نسبت به یکدیگر روی ساقه قرار می گیرند . طول برگها 5/2 و پهنای آن 4/0 سانتی متر است . هر برگ دارای یک تا سه بریدگی است . گلها در انتهای ساقه های اصلی و فرعی پدیدار می شوند . گل سفید ، صورتی ، آبی و یا بنفش رنگ است و هر گل دارای پنج کاسبرگ و پنج پرچم می باشد .

برای خواندن ادامه مطلب اینجا کلیک کنید.

همه چیز درباره کدوی تخمه کاغذی

 ​

نام علمی:

.Cucurbita pepo L

تیره:

Cucurbitaceae

گیاهشناسی

Cucurbita نام لاتین نوعی از کدوست.کدوی پوست کاغذی (پوست برهنه) واریته ویژای از کدوهای معمولی (کدو مسمایی) است. گیاهی است علفی، یکساله، دارای ساقه توخالی ، کرکدار و خزنده که طول آنها تا 6 متر هم می رسد. دارای برگ های درشت به رنگ سبز که حالت پنج لبی دارند و بسیار پرزدار و توسط دمبرگ طویل و کرک داری به ساقه متصل می شوند. گیاهی تک پایه است که گل های نر و ماده از هم جدا هستند. گل های نر بزرگتر می باشند و به صورت دسته ای و 10 تا 20 روز زودتر از گل های ماده شکفته می شوند.  به طور معمول گل های نر روی بندهای ششم، هفتم و هشتم و گل های ماده روی بندهای نهم به بعد ساقه قرار دارند. میوه اش سته ی بزرگ کروی شکلی است و اغلب دارای پوستی سخت و بژ رنگ است و حاوی 400 و 500 دانه می باشد. دانه ها بسیار ظریف هستند و وزن هزار دانه 200 تا 300 گرم است.

​

ترکیبات شیمایی

مواد موثر مورد نیاز در داروسازی نوین که در بذرهای کدوی پوست کاغذی وجود دارند، شامل ویتامین E، فیتوسترول، فلاونوئید، اسیدهای چرب و مواد معدنی (غنی از عنصر روی) هستند. روغن ثابت در بذرهای کدوی پوست کاغذی (30%) از نوع غیر اشباع شامل اسید لینولئیک و اسید اولئیک) است.

خواص درمانی

در طب سنتی، از قسمتهای گوشتی انواع کدو به عنوان ماده ضد قند و تامین کننده املاح بدن و از دانه ها بصورت گسترده علیه کرم های روده استفاده می شود. روغن حاصل از بذور برای معالجه تورم پروستات، سوزش مجاری ادرار و معالجه ی بیماری تصلب الشرایین کاربرد دارد. اثر آنتاگونیسمی عنصر عوارض روی با کادمیم را دلیل اثر کنترل کنندگی این گیاه بر سرطان پروستات می دانند. بذر کدوی پوست کاغذی منبع سرشاری از عنصر روی (جلوگیری از ریزش مو) محسوب می شود. عسل حاصل از گل های کدو بسیار مرغوب است.قطره پروستاتان دارویی است که از بذور این گیاه تولید شده و برای درمان بیماری های دستگاه ادرار کاربرد دارد ( این دارو در داروخانه های کشور موجود است).

برای خواندن ادامه مطلب اینجا کلیک کنید.

همه چیز درباره گیاه رازک

 ​

نام علمی:

Humulus lupulus

تیره:

Cannabinaceae

قدمت کشت رازک به بیش از یک هزار سال پیش می رسد . در اروپا آثار به جا مانده از سال 786 میلادی نشان می دهد این گیاه در برخی نقاط مانند باغها و فضای مربوط به کلیساها به خصوص اطراف منزل دنیس (از کشیشهای بلند پایه آن زمان) به عنوان یک گیاه دارویی کشت می شده است . در گذشته مردم از گلهای ماده و مخروطی شکل این گیاه برای معالجه بیماریهایی مانند مالاریا ، یرقان و ناراحتیهای گوارشی (به عنوان محرک ترشحات معده و تنظیم کار جهاز هاضمه) استفاده می کرده اند . بعدها به عنوان ماده ای خواب آور و آرام بخش مورد توجه قرار گرفت .

در اکثر فارماکوپه های معتبر از گلهای رازک ماده و اسانس آن به عنوان دارو یاد شده و خواص آرام بخشی و خواب آوری آنها مورد تاکید قرار گرفته است . از مواد موثره گلهای رازک به عنوان مدر (پاک کننده کلیه ها) و ضدعفونی کننده استفاده می شود .این مواد اثرهای هورمونی نیز از خود نشان می دهند .

در صنایع داروسازی از مواد موثره گلهای این گیاه داروهایی آرام بخش و خواب آور مانند لگاتین و هوالتا تولید می شود . از گلهای رازک در صنایع غذایی ، کنسروسازی و نوشابه سازی به عنوان طعم دهنده استفاده می شود . در حال حاضر بیش از 95 درصد رازکهای تولید شده در سراسر جهان در صنایع نوشابه سازی به خصوص تولید آب جو (ماءالشعیر) به عنوان طعم دهنده کاربرد دارد. مواد موثره گلهای رازک (اسانس و عصاره آن) خاصیت ضدعفونی کنندگی دارد . این مواد در صنایع بهداشتی و آرایشی کاربرد داشته و از آنها در تهیه شامپو ، کرم و محلولهای آرایشی جهت حفاظت پوست و مو استفاده می شود .

رازک در اکثر کشورهای اروپایی ، آمریکا ، شیلی و حتی استرالیا در سطوح وسیعی کشت می شود .

گیاهشناسی

 رازک گیاهی دو پایه ، علفی ، چندساله و بالا رونده است .  هومولوس شامل گونه های متعددی است ولی گونه لوپولوس از زمانهای گذشته در برخی نقاط جهان کشت می شده است . اخیرا” در کشور ژاپن از گونه اسکاندس (با گونه جاپونیکوس هم نام می باشد) به منظور استفاده از الیافهای بلند آن در صنایع پارچه و کنف سازی استفاده می شود . از این رو این گیاه در سطوح وسیعی در ژاپن کشت می شود .  

اگرچه ((واویلوف)) منشا رازک را نواحی مدیترانه گزارش کرده است ، ولی این گیاه به طور وسیعی در مناطق معتدله نیمکره شمالی گسترش دارد و در اکثر کشورهای اروپایی به صورت خودرو می روید .

رازک به طور خودرو در جنگلهای غیر متراکم بید و در بین درختان نارون ، زبان گنجشک ، بلوط و در خاکهای مرطوب نقاط دیگر می روید . این گیاه تقریبا” در تمام کشورهای اروپایی کشت می شود .

رازک دارای ساقه ای بالا رونده است که ارتفاع آن در ارقام مختلف متفاوت و بین 5 تا 10 متر می باشد . ساقه این گیاه در جهت حرکت عقربه های ساعت (به سمت راست) حول قیم می پیچد .

رازک گیاهی دو پایه است . گلهای نر به صورت خوشه از بغل برگها روییده و به طرف پایین آویزان می شوند . گلهای ماده به شکل مخروطهای بیضی شکل و مجتمع می باشند . برای کشت همواره از گیاهان ماده استفاده می شود ، زیرا گلهای نر کیفیت مطلوبی (مقدار و نوع مواد موثره) ندارند . هنگام کاشت و تکثیر رازک باید توجه داشت تا شعاع سه کیلومتری ، انواع خودروی رازک وجود نداشته باشد . زیرا بر اثر انتقال دانه گرده آنها (به وسیله باد یا حشرات) بر روی گل گیاهان کشت شده ، بذر تولید و از کیفیت گلها به طور بارزی کاسته می شود .

برای خواندن ادامه مطلب اینجا کلیک کنید.

همه چیز درمورد گیاه شنبلیله

نام علمی:

.Trigonella foenum-graceum L

تیره:

Fabaceae

شنبلیله از گذشته به عنوان گیاهی دارویی مورد استفاده قرار می گرفت . به طوری که از پیکر رویشی تازه شنبلیله سال هاست به عنوان سبزی استفاده می شود . مواد موثره این گیاه کاهش دهنده قند خون ، ضد التهاب و نرم کننده است .

در فارماکوپه های معتبر از دانه های شنبلیله به عنوان دارو یاد شده و خواص درمانی آن مورد تاکید قرار گرفته است . در صنایع دارویی از مواد موثره دانه های این گیاه هورمونهای جنسی ، کورتیکوستروئیدها ، ویتامین دو گلی کوزیدهای قلبی تهیه می شود .

شنبلیله در سطوح وسیعی در کشورهای مراکش ، اتیوپی ، تونس ، مصر ، الجزایر و هند کشت می شود .

گیاهشناسی

شنبلیله گیاهی علفی و یک ساله است . منشا این گیاه نواحی مدیترانه گزارش شده است .شنبلیله در آسیا ، اوکراین و همچنین از هندوستان تا چین گسترش دارد .

تاکنون 70 گونه متعلق به جنس تریگونلا شناسایی شده است که شامل گیاهان یک ساله تا چند ساله می باشند . مهمترین گونه های این جنس عبارتند از : کورولا ، کولیسرز ، کورنیکولاتا ، هاموسا ، رادیاتا و فونوم گراکوم .

ارتفاع شنبلیله متفاوت است و به شرایط اقلیمی محلی رویش گیاه بستگی داشته و بین 40 تا 60 سانتی متر می باشد . ساقه انشعابهای متعددی دارد . برگها سه تایی و طول آن یک تا چهار سانتی متر است . دمبرگ به طول یک تا سه سانتی متر و کم و بیش کرکدار است . گلهای شنبلیله دو جنسی سفید ، زرد و بندرت بنفش رنگ هستند . میوه شنبلیله غلاف دار به طول 10 تا 12 سانتی متر و پهنای آن 5/0 تا 1 سانتی متر است . داخل میوه تعدادی دانه قرار دارد . طول دانه به چهار تا پنج میلیمتر می رسد . دانه ها بسیار محکم و در طول آن یک شیار کم و بیش عمیق وجود دارد . وزن هزار دانه 5/11 تا 8/11 گرم است .

بذرهای شنبلیله حاوی موادی نظیر آلکالوئید ((تریگونلین)) (12/0 تا 38/0 درصد) ، ((کولین)) و ((ساپونینهای استروئیدی)) (شامل ((دیوزژنین)) و ((تریگوژنین)) به مقدار 8/0 تا 2/2 درصد) می باشد . همچنین بذرها شامل ترکیبات موسیلاژی ، پروتئین (12 تا 16 درصد) و روغن است .

دانه شنبلیله در تاریکی جوانه می زند و تا یک الی دو سال از قوه رویشی مناسبی برخوردار است .

برای خواندن ادامه مطلب اینجا کلیک کنید

همه چیز درباره گیاه شیرین بیان

 ​

نام علمی:

.Glycyrrhiza glabra L

تیره:

Fabaceae

شیرین بیان یکی از قدیمیترین گیاهان دارویی است. بیش از چهار هزار سال پیش بومیان درّه ها و دشتهای بین النهرین، آسیای صغیر و جنوب آسیا ریشۀ شیرین بیان را به پیشگاه فرمانروایان خود به نشانۀ عرض عبودیّت تقدیم می کردند. در کتیبه های به  جا مانده از اقوام آشوری و پاپیروسهای مصری به نام شیرین بیان اشاره شده است. قراعنۀ مصر با خواص شیرین بیان آشنایی داشتند و ریشۀ این گیاه را با آب می آمیختند تا نوشیدنی گوارایی به نام «مای سوس» به دست آورند. هم اکنون نیز از این نوع نوشیدنی در میان مردم مصر استفاده می شود(15). «دیوسکورید» حکیم یونانی در قرن اول میلادی در کتاب خود شیرین بیان را برای صاف کردن صدا و نرم کردن مزاج توصیه کرده است. «ابوعلی سینا» نیز در کتاب خود خواص درمانی شیرین بیان را بر شمرده است ..

«گلیسیریزاگلابرا» یک نام یونانی است و از دو واژۀ «گلیکیس» به معنی شیرین و «ریزا» به معنی ریشه مشتق شده است. «گلابرا» به معنای صاف و بدون کرک است که اشاره به بدون کردک بودن میوۀ این گیاه دارد.

از ریشۀ شیرین بیان در اکثر فارماکوپه ها به عنوان دارو یاد شده است. از مواد مؤثّرۀ این گیاه در صنایع داروسازی، نوشابه سازی، شیرین سازی و دخانیات استفاده می شود.

مواد مؤثّرۀ ریشۀ شیرین بیان مدر و ملین است و به واسطۀ وجود برخی فلاونوئیدها اثر مفیدی در معالجۀ زخم اثنی عشر و بیماریهای معدی دارد. از این مواد برای درمان بیماریهای مربوط به ریه مانند برونشیت نیز استفاده می شود.

شیرین بیان در سطوح وسیعی در کشورهای انگلیس، بلژیک، فرانسه، آلمان، ایتالیا، یونان و ترکیه کشت می شود .

گیاهشناسی

شیرین بیان گیاهی است چند ساله، مدیترانه ای و در جنوب شرق آسیا گسترش زیادی دارد. این گیاه از جنوب اروپا تا آسیای مرکزی میان دو عرض جغرافیایی 30 و 45 درجه نیم کرل شمالی می روید و کشورهای اسپانیا، ایتالیا، فرانسه، یونان، ترکیه، سوریه، عراق، ایران و افغانستان را در بر می گیرد.

ارتفاع شیرین بیان متفاوت و بین 100 تا 200 سانتی متر است. گیاه دارای شاخ و برگهای انبوه و فراوان است. برگها مرکب و دارای چهار تا هفت جفت برگچه و یک برگچۀ انتهایی است (شکل 8-1). رنگ برگچه ها سبز تیره است. گلها نامنظم و به رنگهای زرد، ارغوانی و یا بنفش و به صورت مجتمع در انتهای ساقه های گل دهنده مشاهده می شوند. طول گلها به بیش از یک سانتی متر می رسد. گیاه اواخر بهار و اوایل تابستان (خرداد – تیر) به گل می رود.

میوه به طول دو تا سه سانتی متر و خرمایی رنگ می باشد. طرفین میوه باریک و کم و بیش نوک تیز می شود. داخل میوه سه تا پنج دانۀ لوبیایی شکل به رنگ قهوه ای وجود دارد. پوستۀ دانه ضخیم و محکم و وزن هزار دانه 10 گرم است.

برای خواندن ادامه مطلب اینجا کلیک کنید.