کاشت و داشت و برداشت گیاه آنسونیا (آنسونگیا)

 ​

نام علمی:

Amsonia tabernaemontana WALT

تیره:

Apocynaceae

آنسونیا یک گیاه دارویی جدید است که در اوایل دهه ۱۹۸۰ به عنوان گیاهی دارویی معرفی شد و خواص آن در فارماکوپه های معتبر بیان گردید. دانه های آنسونیا حاوی آلکالوییدهای ارزشمندی است که باعث کاهش فشار خون و مداوای بیماری های عروقی مربوط به مغز به خصوص سبب تسریع گردش خون  در عروق مغز و افزایش اکسیژن در آن می گردد. داروهایی که از مواد موثره این گیاه ساخته شده و در بازار دارویی به فروش می رسند، عبارتند از: کاوینتون و وینکامین. آپووینکامین ماده ای است که از تغییر آلکالوییدهای بذرهای این گیاه طی برخی واکنش های شیمیایی ساخته می شود و در مداوای بیماری های پوستی مانند پزوریازیس نقش عمده ای دارد. بذر این گیاه توسط مرحوم دکتر رضا امیدبیگی به ایران آورده شده و کشت می شود. متخصصان گیاه شناس نام آنسونیا یا آسونگیا را برای آن انتخاب کرده اید.

گیاهشناسی

آنسونیا گیاهی خشبی و چندساله است که منشا آن شمال آمریکا گزارش شده است. پیکر رویشی این گیاه به سرما حساس است و با شروع فصل زمستان خشک می شود. از این رو توصیه می شود با آغاز فصل سرما روی ریشه را با خاک به ضخامت ۱۰ تا ۲۰ سانتی متر پوشاند تا پس از گذشت فصل سرما گیاه دوباره روییده و شاخه ها و انشعاب های جدیدی تولید کند. آنسونیا به صورت بوته ای استوار و پر برگ رشد می کند. ساقه این گیاه استوانه ای، ترد و شکننده می باشد. ارتفاع بوته بین ۵۰ تا ۱۰۰ سانتی متر است. سطح ساقه صاف، بدون کرک و سبز رنگ است که حاوی مقدار کمی آنتوسیانین نیز می باشد‌. ساقه از فاصله ۵۰ تا ۶۰ سانتی متری سطح زمین منشعب می شود و شاخه های گل دهنده را به وجود می آورد. گیاهان ۲ تا ۳ ساله دارای ۲ تا ۸ انشعاب هستند، در حالی که تعداد انشعاب های ساقه در گیاهان مسن تر به ۵۰ تا ۸۰ می رسد. گل ها فقط روی برخی ساقه ها که به ساقه های زایشی معروفند، به وجود می آیند. در حالی که روی برخی دیگر از ساقه ها که به ساقه های رویشی معروفند، تنها برگ ها رشد می کنند. طول شاخه های زایشی به ۲۰ تا ۴۰ سانتی متر می رسد. شکل برگ ها متفاوت است و از شکل تخم مرغی تا بیضوی متغیر می باشند.

برگ ها دمبرگ کوتاه و کناره های صاف دارند. طول برگ ها به ۶ تا ۱۲ سانتی متر و به پهنای ۱ تا ۵/۲ سانتی متر می رسد. پهنک به رنگ سبز براق و حاوی مقادیر کمی آنتوسیانین است. برگ ها در اواخر دوره رویشی به تدریج زرد رنگ می شوند. گل ها به رنگ آبی روشن و ۵ قسمتی (لبی) هستند که در انتهای ساقه های زایشی به صورت دسته های مجتمع مشاهده می شوند.

برای خواندن ادامه مطلب اینجا کلیک کنید.

کاشت و برداشت پروانش صغیر چگونه است؟

 ​

نام علمی:

Vinca minor

تیره:

Apocynaceae

پروانش صغیر گیاهی است سایه پسند که در کنار سایر گیاهان علفی در باغ ها و خرابه ها می روید. این گیاه تا مدت ها از جنبه های زیستی کشت می شد. تا این که از اواخر سال ۱۹۵۰ به عنوان یک گیاه دارویی مهم وارد صنایع داروسازی گردید. مردم اروپا از پیکر رویشی این گیاه به عنوان ماده مدر، تصفیه کننده خون و همچنین برای معالجه زخم ها استفاده می کردند.

در سال ۱۹۵۹ برای اولین بار محققان از پیکر رویشی این گیاه آلکالوییدی به نام (وینکامین) استخراج کردند. وینکامین کاهش دهنده فشار خون است (قبل از کشف این ماده برای کاهش فشار خون از رسرپین استفاده می شد). با آشکار شدن اهمیت آلکالوییدهای پروانش صغیر در صنایع داروسازی کاشت آن مورد توجه قرار گرفت و زمین های زراعی وسیعی در کشورهای رومانی، سوییس، سوید، بلغارستان و مجارستان برای کشت این گیاه اختصاص یافت.

گیاهشناسی

پروانش صغیر گیاهی چند ساله و همیشه سبز است. این گیاه در مناطق جنگلی که مقدار مواد هوموسی خاک زیاد باشد، می روید. ریشه پروانش صغیر نازک است و انشعاب های زیادی دارد. ریشه های جوان رنگ روشنی دارند و با گذشت عمر زرد تیره می شوند.

ساقه به رنگ سبز، استوانه ای شکل و یا گاهی چهار گوش می باشد و به حالت خزنده روی زمین قرار دارد. در اثر تماس گره ها با خاک ریشه های نابجای ظریفی پدید می آیند. برگ ها تخم مرغی شکل، چرمی، براق و متقابل بوده و طول آنها ۲ تا۴ سانتی متر و پهنای آن ۱ تا ۵/۲ سانتی متر می باشد. کناره های برگ صاف و بدون دندانه و برگ ها دارای دمبرگ کوتاهی می باشند. رنگ گل ها آبی روشن یا آبی مایل به بنفش است و در انتهای ساقه های اصلی فرعی پدیدار می شوند.

برای خواندن ادامه مطلب اینجا کلیک کنید.

انواع خردل + نحوه کشت آن

 ​

نام علمی:

Sinapis alba

تیره:

Brassicaceae

مردم اکثر سرزمینها از زمانهای گذشته خردل سفید را می شناخته اند. مردم روم از پیکر رویشی تازه خردل به عنوان سبزی خوردن و از بذرهای آن به عنوان ادویه استفاده می کرده اند. از دانه خردل به طور گسترده ای در صنایع غذایی استفاده می شود. سس خردل که از ترکیب دانه پودر شده آن (پس از جدا نمودن پوست با سرکه، نمک و سایر ادویه ها حاصل می شود، به عنوان چاشنی مهم اغذیه به کار می رود.

مردم برخی از کشورهای آسیایی در گذشته از روغن استخراج شده دانه های این گیاه در تهیه غذا و همچنین به عنوان روغن چراغ استفاده می کرده اند. روغنهای یاد شده را می توان به عنوان گریس نیز برای قطعات حساس بعضی از ماشینها به کار برد.

در نظر مردم سده های گذشته، دانه های این گیاه خاصیت دارویی داشته و برای مداوای بیماری هایی مانند رماتیسم و دردهای عصبی و نیز به عنوان ماده ای ملین) به کار می رفته است. در حال حاضر، چون از مواد مؤثره گیاهان دیگر می توان برای مداوای بیماری های مذکور استفاده نمود، خردل اکنون کمتر موارد استعمال دارویی دارد.

به علت نوش فراوان که در گلهای این گیاهان به وجود می آید، در ردیف گیاهان مولد عسل قرار دارند. عملکرد عسل تولیدی زنبورهایی که از این گیاهان استفاده می کنند، به ۴۰ کیلوگرم در هکتار می رسد.

چون خردل چاشنی مطبوع و خوش خوراکی است، وارد رژیم غذایی اکثر مردم شده است. مصرف سالانه دانه های خردل به بیش از ۲۰۰ هزار تن می رسد که قسمت عمده آن را کشورهایی مانند کانادا، دانمارک، فرانسه، آرژانتین، سوئیس و روسیه تولید می کنند.

برای خواندن ادامه مطلب اینجا کلیک کنید

نحوه کشت گیاه آنغوزه+خواص آنغوزه

 ​

نام علمی:

Ferula assa-foetida

تیره:

Apiaceae

برای اولین بار در سال 1687 میلادی، شخصی به نام کامفر در لارستان فارس گونه آنغوزه را شناسایی کرد و با بکار گرفتن تعدادی بهره بردار بومی، اقدارم به بهره برداری آنغوزه در این منطقه کرد. وی پایه گذار روش تیغ زدن سنتی (برش عرضی) در ایران می باشد. پس از او، اهالی شهرستان نی ریز این حرفه را آموختند و خود اقدام به بهره برداری کردند.

صمغ آنغوزه که از ریشه این گیاه استحصال می شود، توسط رومی ها مصرف می شده و امروزه به طور وسیع در هند به عنوان ادویه در تهیه برخی غذا ها، انواع ماهی، سبزی ها و سس، مورد استفاده قرار می گیرد.

این صمغ، اثر تشنج آور و ضد کرم دارد. در معالجه بیماری هایی با منشا عصبی، دستگاه تنفسی، اسپاسم حنجره، آسم و دستگاه هضم و همچنین در رفع یبوست در افراد مسن، به کار می رود.

ساقه های جوان گیاه تازه آنغوزه، در نواحی خراسان و کرمان به مصرف غذایی می رسد. اسانس حاصل از صمغ آنغوزه در صنایع غذایی، در تهیه سس مورد استفاده قرار می گیرد.

این گیاه در استان های کرمان، فارس، خراسان، یزد، سمنان و هرمزگان سیستان بلوچستان و بلوچستان، اصفهان، کهکیلویه و بویر احمد و استاد بوشهر می روید.

گیاهشناسی

آنغوزه گیاهی است چند ساله و علفی، بومی استپ های ایران و قسمت هایی از افغانستان است. دارای ساقه ای قوی است. این گیاه حداقل در پنج سال اول رویش برگ های طوقه ای تولید می کند که بر روی سطح زمین قرار می گیرد. رنگ برگ ها سبز تیره و دارای برگیدگی هایی عمیق است. از میان برگ های این گیاه، ساقه ای راست و استوانه ای خارج می شود. ارتفاع ساقه به 2 تا 5/2 متر می رسد. برگ های پایینی ساقه عموما گوشتدار به طول 50 تا 60 سانتی متر و فاقد دمبرگ و منقسم به قطعاتی با تقسیم های فرعی دندانه دار یا لوبدار است. ساقه دارای فرو رفتگی هایی متعددی است و سطح آن پوشیده از تعدادی زیاید سلول های کرک مانند است.

برای خواندن ادامه مطلب اینجا کلیک کنید.

کشت زیره ی سیاه ایرانی (زیره کرمان، زیره کوهی)

 ​

نام علمی:

.Bunium persicum (Boiss)

تیره:

Apiaceae

میوه زیره سیاه ایرانی خاصیت دارویی دارد. مردم از این میوه به عنوان باد شکن و هضم کننده غذا استفاده می کنند. برای تقویت دستگاه گوارش و مداوای دل پیچه نوزادان نیز می توان از آن استفاده نمود.

از این میوه همچنین به عنوان ادویه و چاشنی در تهیه بعضی غذا ها مانند سوپ، راگو، نان، پنیر و پلو استفاده می شود.

گیاهشناسی

زیره سیاه ایرانی گیاهی است علفی، کوچک و چند ساله که در ارتفاعات کوه های مرکزی، جنوب شرقی و شمال شرقی به خصوص اطراف کرمان، تهران، سمنان، خراسان و … می روید. این گیاه در محیط زیست طبیعی به وسیله بذر تکثیر می شود. ارتفاع این گیاه به یک متر هم می رسد. برگ های زیره سیاه ایرانی بسیار ریزند. برگ های بالایی نخی شکل و بدون دمبرگ و دارای قطعات سیخک مانند می باشند. برگ های پایینی دارای بریدگی و شامل دو بار تقسیمات شانه ای عمیق و دارای دمبرگ می باشند.گل ها سفید یا کرم رنگ هستند و با آرایش چتری در انتهای ساقه های اصلی و فرعی ظاهر می شوند. میوه به شکل فندقه دو قسمتی است که شیزوکارپ را به وجود می آورد. بذر ها شبیه زیره سبز بوده، ولی عطری قوی تر نسبت به آن دارند. زیره سیاه ایرانی غده زیر زمینی به رنگ تیره، تولید می کند. اندازه غده ها بسته به سن گیاه به اندازه یک قاشق ماش تا اندازه یک تخم مرغ بزرگ متغیر است.

ترکیبات شیمیایی

زیره سیاه ایرانی دارای ترکیبات شیمیایی مشابه زیره سبز است. اسانس آن بیش از زیره سبز (7 تا 10 درصد) است. عمده ترین ترکیبات تشکیل دهنده اسانس را هیدروکربن های ترپنی (به مقدار 40 تا 68 درصد) تشکیل می دهند که مهمترین آنها عبارتند از : پ سیمین، گاما تروپین، آلفا پینن، بتا پینن، آلفا ترپینن.

نیازهای اکولوژیکی

گیاه زیره سیاه ایرانی ویژه مناطق مرتفع (2300 تا 3500 متر از سطح دریا) به صورت دیم و خودرو و جود دارد و در شرایط اقلیمی مختلف نظیر منطقه خور و بیابانک استان اصفهان، ارتفاعات جبال بارز در استان های هرمزگان و کرمان و مناطق مرتفع استان خراسان یافت می شود. در زمین های خشک و نیمه خشک کمتر دیده می شود. بذر این گیاه برای جوانه زنی یک دروه سرمای شدید (استراتیفیکاسیون) نیاز دارد. دوره خواب بذر زیره سیاه کرمانی را با سرمای یکنواخت (به مدت 2 ماه) در دمای صفر تا 5 درجه سانتی گراد می توان شکست. عمدتا در خاک هایی با بافت متوسط (شنی – رسی) با املاح کم می روید. این گیاه دوره رویشی کوتاهی دارد و میوه هایش تا قبل از تابستان می رسند و سپس گیاه خشک می شود.

برای خواندن ادامه مطلب اینجا کلیک کنید.