همه چیز درباره گیاه خرگوشک (گل ماهور)

 ​

نام علمی:

.Verbascum phlomoides L

تیره:

Scrophulariaceae

مردم برخی سرزمینها از خرگوشک به عنوان ماده ای ضد سرفه استفاده می کرده اند. در اکثر فارماکوپه های معتبر از گلهای این گیاه به عنوان دارو یاد شده است گاهی برگهای این گیاه نیز مورد استفاده قرار می گیرد. مواد موثره موجود در گلهای خرگوشک خلط آور و ضد سرفه است و برای مداوای برخی ناراحتیهای ریوی مانند برونشیت و سیاه سرفه استفاده می شود.

گلهای خرگوشک عسل دهنده است و سبب افزایش کیفیت عسل نیز می شود.

این گیاه در سطوح وسیعی در کشورهای آلمان ، روسیه ، لهستان و مجارستان کشت می شود.

گیاهشناسی

خرگوشک بوته ای استوار ، یک ساله یا دو ساله است. گونه های متعلق به جنس ورباسکوم گیاهانی همه جایی هستند و در آسیا ، شمال آفریقا، شمال آمریکا و اروپا و در مناطق وسیعی می رویند. نه تنها گلهای ورباسکوم فلوموئیدس ، بلکه گلهای گونه های دیگری مانند ورباسکوم تاپوسوس و ورباسکوم تاپسی فورم خاصیت دارویی داشته و همواره مورد استفاده قرار می گیرند.

ریشه گیاه ضخیم و مخروطی شکل است و انشعابهای کمی دارد. ساقه این گیاه ضخیم و مستقیم است. ارتفاع ساقه به شرایط اقلیمی محل رویش گیاه بستگی دارد و بین 60 تا 200 سانتی متر است. ساقه گیاه زاویه دار ( معمولا 5 ضلعی ) می باشد و در مرحله گلدهی محکم و کم و بیش چوبی می گردد.

در گیاهان دو ساله ، در سال اول رویش فقط برگهای طوقه ای تشکیل می شود. این برگها دندانه دار ، کشیده و کم و بیش بیضی شکلند و طول آنها به 40 سانتی متر می رسد. گیاه در سال دوم رویش به ساقه می رود. برگها به طور متناوب بر روی ساقه قرار می گیرند.

برگهای قسمت فوقانی ساقه ، دمبرگ کوتاهی دارند. درحالی که برگهای ناحیه تحتانی دمبرگ طویلی به طول 25 تا 35 سانتی متر دارند. سطح برگها ناصاف و دارای شیارهای فراوانی است. در قسمت تحتانی برگ ، رگبرگهای اصلی و فرعی کاملا مشخص می باشند. طرفین رگبرگها پوشیده از کرکهای ستاره ای شکل است.

طول ساقه های گل دهنده متفاوت و بین 30 تا 80 سانتی متر است. این ساقه ها ممکن است ساده و بدون انشعاب باشند ، و یا گاهی نواحی تحتانی ساقه های گل دهنده منشعب می شوند و ساقه های متعددی به وجود می آید.

گلها به صورت خوشه ای بر روی ساقه های گلدهنده پدیدار می شوند. در هر نقطه روی این ساقه یک و گاهی سه تا پنج گل ظاهر می شوند. رنگ گلها زرد و روشن قسمت خارجی آن کرکدار و لایه داخلی آن صاف است. گلها از اوایل خرداد ماه پدیدار می شوند و گلدهی تا شهریور ادامه می یابد.

میوه از نوع کپسول و محتوی دانه های ریز متعددی است. پس از رسیدن میوه و باز شدن آنها بذرها به اطراف ریزش می کنند. بذرها به رنگ قرمز تیره و وزن هزاردانه 08/0 تا 8/0 گرم است.

مواد موثره گلها را مواد موسیلاژی (3درصد) ترکیبات قندی (10 تا 11 درصد) ، ساپونین (4/7 درصد) ، کاتنوئید (بتاکاروتن و کروکسین) و فلاونوئیدها (هسپریدین ، ورباسکوزید) تشکیل می دهند.

برای خواندن ادامه مطلب اینجا کلیک کنید.

همه چیز درباره گیاه گل انگشتانه ارغوانی

 ​

نام علمی:

.Digitalis purpurea L

تیره:

Scrophulariaceae

مردم انگلیس از اوایل قرن دهم از گل انگشتانه ارغوانی به عنوان یک گیاه دارویی ارزشمند استفاده می کرده اند. در حال حاضر در اکثر فارماکوپه ها از برگهای گل انگشتانه ارغوانی به عنوان دارو یاد شده و خواص آن مورد بررسی قرار گرفته است. مواد موثره برگهای این گیاه سبب تقویت عضلات قلب شده و برای مداوای بیماریهای مربوط به قلب و دستگاه گردش خون استفاده می شود.

در حال حاضر صنایع داروسازی برخی کشورهای غربی از مواد موثره این گیاه داروهایی به نام ایزولانید و کاردینوکسین تولید و به بازار دارویی عرضه می کنند.

این گیاه همه ساله در سطوح وسیعی در کشورهای هلند ، آلمان و لهستان کشت می شود.

گیاهشناسی

گل انگشتانه ارغوانی بوته ای است استوار ، دو ساله و به ندرت ممکن است سه تا چهارساله عمر کند. منشا این گیاه غرب اروپا گزارش شده و در جنگلها ، بیشه زارها و جادهای مرطوب می روید.

ریشه این گیاه مستقیم و طول آن 20 تا 30 سانتی متر است. در سال اول رویش برگهای طوقه ای تخم مرغی شکل تشکیل می شود. تعداد برگهای طوقه ای در گیاهان خودرو 15 تا 20، در حالی که در گیاهان اصلاح شده تعداد آنها به 60 تا 80 عدد می رسد. طول این برگها 50 سانتی متر و عرض آن 15 سانتی متر می باشد. رنگ برگها سبز تیره است ، سطح آنها ناصاف و دارای برجستگی و کم و بیش کرکدار است.

در سال دوم رویش ، گیاهان پس از گذراندن سرمای زمستان به ساقه می روند. ارتفاع ساقه متفائت و بین 100 تا 150 سانتی متر است. گلها در نواحی فوقانی ساقه ها تشکیل می شوند. گلها به شکل زنگوله و به رنگهای قرمز ، سفید یا ارغوانی هستند.  داخل گلها لکه های بنفش رنگی مشاهده می شود. برگهای پایینی دمبرگ کوتاهی دارند.

میوه از نوع کپسول است و داخل آن تعداد زیادی بذر تشکیل می شود. رنگ بذر قرمز تیره و وزن هزار دانه 05/0 تا 06/0 گرم است.

برگها حاوی ماده موثره از نوع گلیکوزیدهای استروئیدی مغذی قلب (3/0 تا 4/0 درصد) است. مهمترین آنها عبارتند از : “گلیکوزید و آب” ، “دیجتوکسین” ، “جیتوکسین” و “جیتالوکسین”. برگها همچنین حاوی مقادیر متفاوتی ساپونین به نامهای “دیجیتونین” ، “جیتونین” و  “تیجونین” می باشند.

بذرها سه الی هفت سال از قوه رویشی مناسبی برخوردارند که با گذشت زمان از کیفیت رویشی آنها کاسته می شود.

بذرها 25 تا 30 روز پس از کاشت سبز می شوند. رویش گیاهان در سال اول بسیار کند و بطئی است و تنها برگهای طوقه ای تشکیل می شود. در سال دوم از اوایل بهار رویش سریع گیاه آغاز و اولین گلها در اواخر بهار (خرداد) ظاهر می شوند و گلدهی تا اوایل تابستان (مرداد) ادامه می یابد. میوه ها از اواسط مرداد تشکیل و به تدریج کامل می شوند.

برای خواندن ادامه مطلب اینجا کلیک کنید.

همه چیز درباره گیاه گل انگشتانه کرکدار

نام علمی:

.Digitalis lanata Ehrh

تیره:

Scrophulariaceae

گل انگشتانه کرکدار در سال 1650 در کشور آلمان رسما به عنوان یک گیاه دارویی معرفی شد. از برگهای گل انگشتانه کرکدار در تمام فارماکوپه خای معتبر به عنوان دارو یاد شده و خواص درمانی آن مورد بررسی قرار گرفته است. مواد موثره برگهای این گیاه که به مراتب بیشتر از برگهای گل انگشتانه ارغوانی است، سبب تقویت عضلات قلب می شود و از آن برای مداوای بیماریهای قلب و عروق استفاده می شود. از مواد موثره این گیاه در صنایع داروسازی تعدادی از کشورها داروهای متفاوتی ساخته می شود که مهمترین آنها عبارتند از : کاردیتوکسین ، لاناتوزید ، دیگوکسین و نئودیگان.

برگهای گل انگشتانه کرکدار از اقلام مهم صادراتی برخی کشورها محسوب می شود.

این گیاه همه ساله در سطوح وسیعی در کشورهای هلند ، مجارستان ، آلمان ، رومانی ، اطریش ، چک ، اسلوک ، انگلیس، روسیه ، و بلغارستان کشت می شود.

گیاهشناسی

گل انگشتانه کرکدار بوته ای استوار و دو ساله است. منشا این گیاه جنوب شرقی اروپا گزارش شده و در مناطق جنگلی و مرطوب بالکان در سطوح وسیعی می روید.

ریشه این گیاه مستقیم ، طول آن 10 تا 20 سانتی متر و ضخامت آن 1 تا 3 سانتی متر است. ریشه انشعابهای فراوانی دارد. در سال اول رویش برگهای طوقه ای تشکیل می شود. طول این برگها متفاوت و بین 15 تا 30 سانتی متر است. برگها به رنگ سبز روشن و کم و بیش نیزه ای شکل و فاقد دمبرگ می باشد. سطح برگها پوشیده از کرکهای بسیار ظریفی است. تعداد برگهای طوقه ای در گیاهان وحشی به مراتب کمتر از تعداد آنها در انواع اصلاح شده آن است.

گیاهان از سال دوم رویش پس از گذراندن سرمای زمستان به ساقه می روند. ارتفاع گیاهان (در سال دوم رویش) متفاوت است و به شرایط اقلیمی به خصوص رطوبت منطقه بستگی دارد و بین 80 تا 150 سانتی متر می باشد. قسمت فوقانی ساقه از کرکهای فراوان و انبوهی پوشیده شده است. برگهای قسمت فوقانی ساقه در مقایسه با برگهای پایینی کوتاه ترند.

گلها به شکل زنگوله و در قسمت فوقانی ساقه به شکل خوشه پدیدار می شوند. گلها سفید رنگ هستند و داخل آن لکه هایی به رنگ قهوه ای روشن وجود دارد. در ایران اولین گلها در اواخر بهار (خرداد) ظاهر می شوند. کاسه گل مملو از کرک است.

میوه به شکل کپسول است. داخل آن تعداد زیادی بذر تشکیل می شود. میوه ها از اواسط تابستان (اوایل مرداد) به تدریج می رسند. پس از رسیدن میوه ها ، بذرها به سهولت از آن خارج و به اطراف پراکنده می شوند. بذر کوچک به رنگ قرمز تیره (مایل به قهوه ای) است. وزن هزار دانه 4/0 تا 5/0 گرم است.

تمام پیکر گیاه (گل، ساقه، ریشه و برگها) حاوی مواد موثره است ولی برگها بیشترین مقدار را دارا هستند. مواد موثره گل انگشتانه کرکدار، از گروه تری پنوئیدها و شامل گلیکوزیدهای استروئیدی مغذی قلب می باشد. مهمترین این مواد عبارتند از “لاناتوزیدث” (2/0 تا 5/0 درصد). یکی از محققان معتقد است که مقدار”لاناتورات” در برگهای طوقه ای به شدت به شرایط اقلیمی محل رویش گیاه بستگی دارد و مقدار آن بین 2 تا 5/4 میلی گرم در هر گرم برگ خشک است. ساپونین و فلاونوئید از مواد دیگر برگهای این گیاه هستند.

تحقیقات نشان می دهد که مقدار مواد موثره برگهای گل انگشتانه کرکدار سه تا چهار مرتبه بیش از گل انگشتانه ارغوانی است.

بذرها سه الی چهار سال از قوه رویشی مناسبی برخوردارند. با گذشت زمان از کیفیت رویشی آنها کاسته می شود. به طوری که بذرها در سال اول پس از برداشت مناسبترین قوه رویشی را دارا هستند.

بذرها 25 تا 30 روز پس از کاشت سبز می شوند. رشد اولیه گیاهان در سال اول بسیار کند و بطئی است به طوری که اولین برگها 20 تا 30 روز پس از سبز شدن ظاهر می شوند.

در سال دوم رویش اولین گلها در اواخر بهار (خرداد) پدیدار می شوند و گلدهی تا اواسط تابستان (مرداد) ادامه می یابد. میوه ها از اواسط مرداد به تدریج تشکیل می شوند.

برای خواندن ادامه مطلب اینجا کلیک کنید.

همه چیز درباره گیاه سنبل الطیب

 ​

نام علمی:

Valeriana officinalis

تیره:

Valerianaceae

سنبل الطیب از زمان‌های گذشته به عنوان یک گیاه دارویی ارزشمند همواره مورد توجه و استفاده انسان بوده است. مردمیونان از سال 924 پس از میلاد مسیح خواص دارویی این گیاه را می‌شناختند و برای معالجه برخی بیماری‌های عصبی از آن استفاده می‌کردند.

«والریان» از کلمه لاتین «والار» مشتق شده و به معنای سلامتی است که نشان دهنده خاصیت شفابخشی سنبل الطیب است.

ریشه و ریزوم سنبل الطیب در تمام فارماکوپه های معتبر به عنوان یک گیاه دارویی معرفی شده است. مواد موثره آن در صنایع داروسازی موارد استعمال فراوانی دارد. این مواد بر روی سیستم عصبی مرکزی تاثیر داشته، آرام بخش، خواب آور، و ضد تشنج است. همچنین برای درمان افسردگی مورد استفاده قرار می‌گیرند.

اسانس سنبل الطیب ضد دل پیچه بوده و به هضم غذا کمک می‌کند.

در حال حاضر اروپا بزرگ‌ترین بازار سنبل الطیب جهان محسوب می‌شود. به طوری که در سال 1990 ، 65 درصد از بازار4/2 میلیون دلاری سنبل الطیب را به خود اختصاص داده است. در صنایع دارویی اکثر کشورهای توسعه یافته از مواد موثره این گیاه داروهای متفاوتی به نام‌های والریان، کاردیوزان، بالدریان، بالدریپان و والمان تهیه و به بازار دارویی عرضه می‌شود.

این گیاه در مقیاس وسیعی در کشورهای آلمان، روسیه، آمریکا، لهستان، هلند، بلژیک، ژاپن، مجارستان و فرانسه کشت می‌شود.

گیاهشناسی

سنبل الطیب بوته‌ای استوار و چند ساله است. گونه‌های مختلف سنبل الطیب از نظر شکل ظاهری و تیپ‌های شیمیایی (مواد موثره) بسیار متفاوتند. مهم‌ترین آن‌ها عبارتند از: والرانا افیسینالیس ، والریانا کولینا ، والریانا اگزالتاتا، والریانا پروکورنس و والریاناسامبوسی فولیا.

والرانا افیسینالیس شامل سه واریته به نام‌های لاتیفولیا (با نام‌های آلتیسیما ، ماژور و اگزالتاتا هم نام است) ، مدیا تینولیا (با نام‌های مینور وانگوستی فولیا هم نام است) می‌باشد.

والرانا افیسینالیس نیز شامل زیر گونه‌های متفاوتی است که از نظر شکل ظاهری و تیپ شیمیایی با یکدیگر متفاوتند.

در سال‌های اخیر سنبل الطیب هندی (تبتی) به خاطر مقادیر زیاد مواد موثره مورد توجه صنایع داروسازی قرار گرفته و در کشورهای مختلف تحقیقات زیادی به منظور کشت و اهلی کردن آن در حال انجام است.

منشا سنبل الطیب ، نواحی معتدل اروپا و آسیا (بین عرض‌های جغرافیایی 41 و 70 درجه ) گزارش شده است.

ریشه دارای ریزومی کوتاه و استوانه‌ای شکل است. از ریزوم انشعاب‌های متعدد گوشتی و استوانه‌ای شکل به طول 10 تا 15 سانتی متر و به قطر 2 تا 5 میلی متر خارج می‌شود. قسمت خارجی ریشه قهوه‌ای روشن و قسمت داخلی آن سفید رنگ است.

در سال اول رویش برگ‌های طوقه ای تشکیل می‌شود. گیاهان پس از گذراندن سرمای زمستان ، در سال دوم به ساقه می‌روند. ارتفاع ساقه متفاوت است و به شرایط اقلیمی محل رویش گیاه بستگی دارد و بین 50 تا 150 سانتی متر می‌باشد. ساقه تو خالی، استوانه‌ای شکل و دارای شیارهای طولی است. برگها به صورت متقابل نسبت به یکدیگر روی ساقه قرار می‌گیرند. برگ‌های پایینی دمبرگ بلندی دارند. در حالی که به تدریج به طرف بالا از طول دمبرگها کاسته می‌شود. گل‌ها از اواسط بهار (اواخر اردیبهشت) سال دوم به صورت مجتمع در انتهای ساقه‌های اصلی و فرعی پدیدار می‌شوند. گل‌ها دو جنسی، سفید یا صورتی رنگ هستند و از بوی مطبوعی نیز برخوردارند. هر گل دارای یک تا سه پرچم و جامی مرکب از پنج گلبرگ پیوسته به تخمدان است که در زیر گل قرار می‌گیرد. میوه تخم مرغی شکل ، به رنگ قهوه‌ای روشن ، طول آن 2 تا 5 و عرض آن 3/1 تا 5/1 میلی متر می‌باشد. بذر یک قسمتی است و در قسمت فوقانی آن 10 تا 15 شعاع پر مانند ظریف و کوچک (پاپوس) وجود دارد. وجود پاپوسها و سبک بودن بذر سبب می‌شود تا بذرهای رسیده به سهولت از گیاه جدا و به اطراف پراکنده شوند. وزن هزاردانه 5/0 تا 6/0 گرم است.

ریشه سنبل الطیب حاوی متابولیتهای ثانویه ارزشمندی است که این مواد مدت‌ها پیش توسط محققان مورد شناسایی قرار گرفته است. اسانس یکی از این مواد است که مقدار آن در گونه‌های مختلف سنبل الطیب و همچنین تحت شرایط اقلیمی مختلف متفاوت و بین 5/0 تا 7/1 درصد است. تعداد دیگری از محققان مقدار اسانس را بین 4/0 تا 6/0 درصد گزارش کرده‌اند.

یکی از محققان اظهار می‌دارد، ریشه گونه سامبوسی فولیا حاوی دو تا سه درصد اسانس است و ریشه والریانا افیسینالیس واریته آنگوستی فولیا (به سنبل الطیب ژاپنی معروف است) چهار تا هشت درصد اسانس دارد.

مهم‌ترین ترکیلات تشکیل دهنده اسانس را «والرنون» ، «آلفا و به تا پینن» ، «فنکون» ، «کامفن» و «پیرسن» تشکیل می‌دهد. این اسانس همچنین محتوی اسیدهای آلی مانند«اسیدوالرنیک» ، «اسید ایزووالرنیک» ، «اسیدکافئیک» و «اسید استیک» می‌باشد.

بوی تند ریشه سنبل الطیب ناشی از وجود «اسیدایزووالرنیک» است. چون بوی این ماده گربه را به طرف خود جلب می‌کند، از این رو به این گیاه علف گربه نیز گفته می‌شود.

برای اولین بار در سال 1966 از ریشه سنبل الطیب ترکیبات «ایریدوئیدی» به نام‌های «واله پوترات» (شامل «والترات» و «اسه والترات» )«دیدرووالترات» (شامل «دیدروالترات» «دیوکسی اول دیدروالترات» ) و «ایزووالترات» (شامل «ایزووالترات» و 7-اپی داستیل ایزووالترات» و…) کشف شد. از این میان والتراتها و دیدرووالتراتها از مهم‌ترین ترکیبات ایروئیدی (والهپوتریاتها) مورد استفاده در صنایع داروسازی هستند. مقدار کلی «واله پوتریاتها» در ریشه مختلف و به رقم گیاه و شرایط اقلیمی محل رویش بستگی دارد و بین یک تا سه درصد است. تعدادی از محققان معتقدند که ریشه سنبل الطیب هندی (تبتی) بیشترین مقدار «واله پوتریاتها» را دارا هستند. تحقیقات انجام شده در شمال تهران نشان می‌دهد که ریشه‌های سنبل الطیب کشت شده در این منطقه از بیشترین مقدار دیدروالریات برخوردار است.

میوه سنبل الطیب 10 تا 20 روز پس از تشکیل به تدریج می‌رسد. بذرها در سال اول پس از برداشت از قوه رویشی مناسبی برخوردارند. با گذشت زمان از قوه رویشی آنها به شدت کاسته می‌شود.

بذرها در شرایط مناسب ، 7 تا 12 روز پس از کاشت سبز می‌شوند. رشد اولیه این گیاه بسیار کند است. در سال اول فقط برگ‌های طوقه ای تشکیل می‌شود. در سال دوم گیاه دارای رشد سریعی است و به ساقه می‌رود. گلهل نیز در سال دوم رویش ، پدیدار می‌شوند. ریشه سنبل الطیب نیز در سال دوم از رشد و توسعه زیادی برخوردار می‌شود و از سال سوم از عملکرد ریشه کاسته می‌شود.

با آغاز فصل سرما در حالی که اندام‌های هوایی گیاه خشک می‌شوند، ریشه زنده است و فعالیت خفیفی دارد. تحقیقات نشان می‌دهد که سرمای زمستان نقش عمده‌ای در عملکرد ریشه و کیفیت مواد موثره آن دارد.

برای خواندن ادامه مطلب اینجا کلیک کنید

همه چیز درباره اسطوخودوس انگلیسی (اسطوخودوس دورگ)

 ​

نام علمی:

Lavandulae intermedia

تیره:

Lamiaceae

اسطوخودوس انگلیسی (اسطوخودوس دورگ) احتمالا از قرن شانزدهم میلادی شناخته شده و کشت می شده است. در گذشته برای معطر کردن لباسها و همچنین دفع حشرات از گلهای این گیاه استفاده می کردند.

در فارماکوپه های معتبر از اسطوخودوس انگلیسی به عنوان یک گیاه دارویی یاد شده و خواص درمانی آن مورد بررسی قرار گرفته است. برای درمان رماتیسم و همچنین برای معالجه برخی ناراحتیهای مربوط به سیستم عصبی از مواد موثره این گیاه استفاده می شود.

اسانس اسطوخودوس انگلیسی همانند اسانس اسطوخودوس فرانسوی در صنایع بهداشتی و آرایشی موارد استعمال فراوانی دارد. این اسانس خاصیت ضد باکتریایی نیز دارد.

از اسانس این گیاه به عنوان ماده ای برای رنگ کردن نقاشی بر روی ظروف چینی استفاده می شده است.

اسطوخودوس انگلیسی در سطوح وسیعی در کشورهای ایتالیا، انگلیس، ژاپن، الجزایر، فرانسه و مجارستان کشت می شود.

گیاهشناسی

اسطوخودوس انگلیسی (با گونه های بورتانی و هیبریدا هم نام است) گیاهی خشبی و چند ساله است. عده ای از محققان معتقدند که این گیاه آمیزش گونه انگوستی فولیا و لاتیفولیا به وجود آمده است. منشا آن نواحی بیابانی و کم آب آلپ در خاکهای شنی جنوب فرانسه و اسپانیا گزارش شده و در ارتفاعات 700 تا 1000 متری از سطح دریا می روید.

ریشه اصلی این گیاه طویل و چوبی و طول آن دو تا جهار متر است. ساقه ضخیم، قهوه ای رنگ و حاوی انشعابهای فراوانی است که به گیاه ظاهری شبیه به نیمکره می دهد. قطر نیمکره در گیاهان چند ساله به 150 سانتی متر می رسد. ارتفاع ساقه بین 80 تا 100 سانتی متر است. ارتفاع ساقه های گل دهنده اسطوخودوس انگلیسی 60 تا 90 سانتی متر و بر خلاف ساقه گل دهنده اسطوخودوس فرانسوی معمولا منشعب است. برگها به رنگ سبز تیره (تیره تر از اسطوخودوس فرانسوی) و نیزه ای شکل است. طول برگها پنج تا هفت سانتی متر و پهن تر از اسطوخودوس فرانسوی می باشد، به طوری که عرض آنها به 8/0 تا 1 سانتی متر می رسد. سطح برگها پوشیده از کرکهای ظریفی است. گلها آبی رنگ و در انتهای ساقه های گل دهنده به صورت خوشه های مجتمع قرار می گیرند.

اسطوخودوس انگلیسی بذر تولید نمی کند و یا در صورت تولید، فاقد قوه رویشی است.

پیکر رویشی و گلها حاوی اسانس هستند. بیشترین مقدار اسانس در گلها ساخته و ذخیره می شود. مقدار اسانس به شرایط اقلیمی محل رویش گیاه بستگی دارد و بین 9/0 تا 5 درصد است. مهمترین ترکیبات اسانس را “لینالیل استات” (7 تا 30 درصد) تشکیل می دهد. از ترکیبات دیگر اسانس می توان از “بورنئول” (اسانس اسطوخودوس فرانسوی فاقد این ماده است) ، “کامفور”،”ژرانیول” و هیدروکربورهای ترپنوئید نام برد.

رشد اولیه این گیاه بسیار کند است. گلها در مقایسه با اسطوخودوس فرانسوی با تاخیر ظاهر می شوند، به طوری که اولین گلها در اواسط تابستان (تیر) پدیدار می شوند.

برای خواندن ادامه مطلب اینجا کلیک کنید.